Bitwa Siemiatycka jest jedną z większych bitew Powstania Styczniowego. Rozegrała się 6 i 7 lutego 1863 r. między rosyjskimi oddziałami gen. Zachara Maniukina a polskimi oddziałami powstańczymi płk. Walentego Lewandowskiego, płk. Romana Rogińskiego i Władysława Cichorskiego „Zameczka”. Połączone „partie”, pod dowództwem płk. Lewandowskiego, naczelnika wojskowego Podlasia, liczyły 4000 powstańców. Siły te, zająwszy miasto bez walki, stawiły opór nacierającym kolumnom wojsk rosyjskich, liczącym 2000 żołnierzy, lecz znacznie lepiej uzbrojonym i wyposażonym. Mimo dwudniowego dzielnego oporu obrona jednak się załamała i Rosjanie zdobyli miasto, a następnie spalili je i splądrowali. Straty po stronie powstańców szacuje się na 100–200 zabitych i około 300 rannych. Ponadto były również liczne ofiary wśród cywilnej ludności Siemiatycz. „Gloria victis! – Chwała zwyciężonym!” krzepiło serca, budziło ducha, dodawało sił, aby wierzyć, że „jeszcze Polska nie zginęła”. Przypominało o powstańczym testamencie wolności i patriotycznej powinności niezłomnego trwania. Z pamięci o styczniowym zrywie uformowały się drogi prowadzące do niepodległości w roku 1918.
