W momencie największego rozwoju Bataliony Chłopskie liczyły ok. 170 tys. członków, wyłącznie z terenów wiejskich – Bataliony nie operowały w miastach. Szacuje się, że w trakcie otwartych walk, działań dywersyjnych i w wyniku aresztowań poległo ok. 7 tys. żołnierzy Batalionów Chłopskich. Do najgłośniejszych osiągnięć formacji należało dostarczenie materiałów wywiadowczych o próbach z niemieckimi rakietami V-1 i V-2, choć na co dzień oddziały głównie przejawiały aktywność przy niszczeniu trakcji kolejowej i łączności, odbijaniu więźniów z aresztów gestapo i obronie mieszkańców wsi przed pacyfikacjami. Politycznie organizacja była najbliższa Armii Krajowej, zajmując stanowisko antykomunistyczne i antynacjonalistyczne. Mimo niechęci do pełnego scalenia z AK (choć formalnie zostało ono dokonane między 30 marca a 30 maja 1943 r.) wspólnie podejmowane akcje nie należały do rzadkości.
W uchwale Sejmu przypomniano, że “w połowie 1940 r. decyzją Centralnego Kierownictwa Ruchu Ludowego powołano Bataliony Chłopskie”.
“Stanowiły one swego rodzaju fenomen w ponad stuletniej działalności politycznego ruchu ludowego, jak również w dziejach narodu polskiego” – podkreślili posłowie w uchwale.
Przypomniano, że struktury organizacyjne Batalionów Chłopskich objęły cały obszar okupowanej Polski. “Walczyło w nich ponad 157 tys. żołnierzy, a łącznie z sanitariuszami Zielonego Krzyża ponad 170 tys., co czyniło je drugą co do wielkości po AK organizacją zbrojną Polskiego Państwa Podziemnego” – czytamy w uchwale.
“Pod względem ilości akcji bojowych Bataliony Chłopskie plasowały się w czołówce organizacji zbrojnych polskiego ruchu oporu” – podkreślili posłowie.
Oceniono, że Bataliony Chłopskie “utworzone przez chłopów i przez nich dowodzone w okresie okupacji dały dowód głębokiego patriotyzmu”.
“W 80. rocznicę powstania Batalionów Chłopskich Sejm RP oddaje hołd ich twórcom, dowódcom, żołnierzom, sanitariuszom Zielonego Krzyża i wszystkim, którzy w okresie okupacji hitlerowskiej udzielali im wsparcia” – czytamy w uchwale.
Formacja powstała w sierpniu 1940 r. (pierwotnie jako Straż Chłopska, „Chłostra”) na skutek sporów politycznych w łonie Związku Walki Zbrojnej. Stanowiła siły zbrojne Stronnictwa Ludowego, ale w jej składzie znaleźli się także członkowie Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczypospolitej. Organem nadzorującym było Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego, którego reprezentantem był Józef Niećko, ale główną postacią Batalionów Chłopskich był w praktyce ich Komendant Główny przez cały okres, Franciszek Kamiński.
W momencie największego rozwoju BCh liczyły ok. 170 tys. członków, wyłącznie z terenów wiejskich – Bataliony nie operowały w miastach. Szacuje się, że w trakcie otwartych walk, działań dywersyjnych i w wyniku aresztowań poległo ok. 7 tys. żołnierzy Batalionów Chłopskich. Do najgłośniejszych osiągnięć formacji należało dostarczenie materiałów wywiadowczych o próbach z niemieckimi rakietami V-1 i V-2, choć na co dzień oddziały głównie przejawiały aktywność przy niszczeniu trakcji kolejowej i łączności, odbijaniu więźniów z aresztów gestapo i obronie mieszkańców wsi przed pacyfikacjami. Politycznie organizacja była najbliższa Armii Krajowej, zajmując stanowisko antykomunistyczne i antynacjonalistyczne. Mimo niechęci do pełnego scalenia z AK (choć formalnie zostało ono dokonane między 30 marca a 30 maja 1943 r.) wspólnie podejmowane akcje nie należały do rzadkości.